اولین کسی‌که وارد بهشت می‌شود

رسول اکرم صلی الله علیه وآله خطاب به امیر مۆمنان علیه‌السلام فرمودند:
«مهر تو، ایمان و دشمنی تو، نفاق است. دوستدارت اولین کسی است که وارد بهشت می‌شود و دشمنت نخستین کسی است که وارد دوزخ می‌شود. (ابن صباع المالکی؛ علی بن محمد بن احمد، الفصول المهمة فی معرفة احوال الائمة علیهم السلام، ص 127)»

سپاس آن ذات بی همتا را که نام مبارک علی علیه‌السلام را بر صدر کائنات نوشت تا خلقت انسان بی آغاز و انجام نماند و سلام بر علی علیه‌السلام که ابتدای عشق و منتهای عاشقیست.

کاش در این نورانی‌ترین لحظات زندگی با باران مداوم حضورش این عطش بی پایان را به پایان برساند که تنها عشق او شایسته تسخیر دل‌هاست.
بیاییم دلِ اهل خانه را آب و جارو زنیم، گرد و غبار کدورت از آن‌ها بزداییم و پنجره‌هایش را به روی نسیم بهاری بگشاییم.
آن‌ها هم که سرشتی فاطمی دارند همراه نسیم بهاری خواهند شد و این مزه شادمانی در کامِ آن‌ها سرایت خواهد کرد. آن گاه می‌توانی در صفحه دیوار اتاق بنویسی:
خانه‌ام پُر زِ عطر ِنام علی - علیه‌السلام- است.
 
راه‌های سعادت و رستگاری را به هموار کنیم
در کتب روایی گفتگویی میان امام باقر علیه‌السلام و جابر داریم که حضرت به جابر می‌فرماید:
ای جابر! آیا برای رستگاری و سعادت انسان، همین قدر کافی است که بگوید: دوستدار علی علیه‌السلام هستم، اما به دستورات خدا عمل نکند؟ اگر کسی بگوید: من دوستدار پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله هستم. اما از دستورات و رفتار آن حضرت پیروی نکند، دوستی رسول خدا و علی علیه‌السلام سبب رستگاری او نمی‌شود.
ای شیعیان! از خدا بترسید و به دستوراتش عمل کنید. خدا با هیچ کس قرابت و خویشی ندارد. گرامی‌ترین مردم نزد خدا کسی است که پرهیزکارتر و با عمل‌تر باشد. ای جابر! به خدا سوگند، وسیله‌ای برای تقرب به خدا نیست، جز اطاعت و فرمان برداری.
برات آزادی از دوزخ در دست ما نیست، هرکس مطیع خدا باشد، دوست و محب ما است، و هر کس از دستورات خدا سرپیچی کند، دشمن ما است. ولایت و دوستی ما جز با عمل صالح و پرهیزکاری حاصل نمی‌شود. (وافی، جلد یک، جزء سوم، ص 38)

ویژگی محبین علی علیه السلام از زبان پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله
در حدیث دیگر داریم که پیامبر خدا صلی الله علیه و آله در بیانی محبین و دوستداران علی علیه‌السلام را این گونه معرفی می‌کنند: ای علی! خوشا به حال دوستداران و تأیید کنندگانت، و بدا به حال دشمنان و تکذیب کنندگانت!
دوستداران تو در آسمان هفتم و زمین هفتم و در میان آن دو، شناخته شده‌اند. آنان، دیندار، باتقوا، متین و دارای روشی نیکو هستند که برای خداوند، فروتنی می‌نمایند. دیدگانشان فرو افتاده است، قلب‌هایشان به یاد خدای عزّوجل می‌تپد، حقِّ دوستیِ (ولایتِ) تو را به جا می‌آورند، زبان‌هایشان به بیان برتری‌های تو گویاست، و چشمانشان به خاطر محبّت تو و پیشوایان از میان فرزندانت اشک ریزنده است.
آنان با انجام دادن آنچه خداوند در کتابش فرمان داده و در سنّت نبوی، بر سرِ آن، بُرهان‌هایی برایشان آورده است، به خدا نزدیکی می‌جویند و به آنچه اولوالأمر دستورشان دهد، عمل می‌کنند. پیوستگانی هستند که از هم نمی‌بُرند و دوستانی هستند که دشمنی نمی‌ورزند.
به درستی که فرشتگان، بر آنان درود می‌فرستند و دعاهایشان را آمین می‌گویند. [نیز] برای گناهکارشان طلب آمرزش می‌کنند؛ در حضور او حاضر می‌شوند و در نبود او نگران می‌شوند تا برپایی روز قیامت.

دوست داشتن علی ایمان است
پیامبر خدا صلی الله علیه وآله درباره علی علیه‌السلام می‌فرمایند: دوست داشتن او ایمان، و دشمن داشتن او کفر است.
در جایی دیگر می‌فرمایند: خداوند عزّوجل فرمود: «... بدانید که علی را برای مردمان، نشانه قرار دادم. کسانی که او را پیروی کنند، هدایت یافته‌اند و کسانی که او را رها کنند، گمراه گشته‌اند. جز مۆمن، او را دوست نمی‌دارد و جز منافق، وی را دشمن نمی‌دارد.»
پیامبر خدا صلی الله علیه وآله می‌فرمایند: مهر علی در قلب‌های مۆمنان، افکنده شده است. جز مۆمن، او را دوست نمی‌دارد و جز منافق، وی را دشمن نمی‌دارد. [و امّا] مِهر حسن و حسین در قلب‌های مۆمنان و منافقان و کافران، افکنده شده است. از این رو، کسی را نمی‌بینی که آنان را مذمّت کند.
 درجایی دیگر حضرت خطاب به علی علیه‌السلام فرمودند: به درستی که خداوند از مۆمنان درباره دوست داشتن تو پیمان گرفته و با منافقان بر سرِ دشمن داشتن تو عهد بسته است. چنانچه بر بینی مۆمن بزنی تا تو را دشمن بدارد، تو را دشمن نمی‌دارد؛ و چنانچه دینارها به منافق بدهی تا تو را دوست بدارد، دوستت نمی‌دارد. ای علی! جز مۆمن، تو را دوست نمی‌دارد و جز منافق، تو را دشمن نمی‌دارد.
 
خوشبخت واقعی چه کسی است
پیامبر خدا صلی الله علیه وآله در حدیثی می‌فرمایند: ای علی! تو راهنمای امّت من هستی. بدان که همانا خوشبخت واقعی کسی است که تو را دوست بدارد و راهت را دنبال کند؛ و بدبخت واقعی کسی است که با تو مخالف باشد و از راهت روی گردان شود.

اگر او را دوست دارید این گونه رفتار کنید
در یک مقاله روانشناسی مطلبی را خواندم که در آن مطالبی پیرامون دوست داشتن و معیارهایی که یک محب واقعی دارد بیان کرده بود.
در آن لحظه به یاد یک روایت از رسول اکرم صلی الله علیه وآله افتادم که خطاب به امیر مۆمنان علیه‌السلام فرمودند: «مهر تو، ایمان و دشمنی تو، نفاق است. دوستدارت اولین کسی است که وارد بهشت می‌شود و دشمنت نخستین کسی است که وارد دوزخ می‌شود. (ابن صباع المالکی؛ علی بن محمد بن احمد، الفصول المهمة فی معرفة احوال الائمة علیهم السلام، ص 127)»
با خود گفتم: ما با این همه ادعایمان به راستی به علی علیه‌السلام مهر داریم و محب او هستیم و یا خدایی نکرده بذر نفاق و دورویی را در خود کاشته‌ایم و خود از آن بی خبریم!؟
در مقاله نوشته شده بود که؛ وقتی کسی را دوست داریم به خاطر این دوست داشتن خیلی کارها می‌کنیم و خیلی از رفتارها را انجام نمی‌دهیم:
1- به او دروغ نمی‌گوییم
دروغ گفتن و هر نوع پنهان کاری نسبت به شخصی که دوستش دارید نه تنها حس اعتماد طرفین را از بین خواهد برد بلکه تداومی را برای ابراز دوستی در پی نخواهد داشت. چرا که در یک ارتباط تنها راستی و صداقت است که بنیان تمام رفتارهای منجر به پذیرش متقابل را به وجود می‌آورد.
به راستی تا به امروز چقدر به مولایمان دروغ گفته‌ایم؟
چه قدر گفته‌ایم که دوستت داریم و پیرو تو هستیم ولی با رفتارهای منافق گونه‌مان بر این حرف خود، خط بطلان کشیده‌ایم!؟
 
2- وقتی اشتباهی مرتکب می‌شویم به راحتی و بدون قید و شرط از او عذرخواهی می‌کنیم
اشتباه کردن در زندگی، اجتناب ناپذیر است و یکی از راه‌های برطرف کردن اثرات این اشتباه در ذهن طرف مقابل، عذرخواهی است که این عمل در برابر کسی که دوستش دارید باید برایتان بسیار راحت باشد چرا که غرور جایی ندارد.
 کمی با خود فکر کنیم! چند مرتبه پیش آمده که اشتباهی کرده‌ایم و گناهی هرچند صغیره مرتکب شده‌ایم اما به راحتی از آن گذشته‌ایم و بدون عذرخواهی و توبه از آن رد شده‌ایم!؟
 
3- او را در کارها و تصمیماتمان دخیل می‌کنیم
وقتی کسی را دوست داریم همیشه می‌خواهید نظر او را راجع به همه چیز جویا شوید و کاری کنید که او را خوشحال می‌کند، پس همیشه با او مشورت می‌کنید و تصمیمات خود را به تنهایی نمی‌گیرید.
در کارهای روزانه‌مان چقدر در فکر این هستیم که دل مولایمان را بدست آوریم؟
چقدر در تصمیماتمان رضایت اهل بیت مخصوصاً پیشوایی که ادعای محب بودن او را می‌کنیم، کسب کرده‌ایم!؟
بر سر دوراهی‌های زندگی چقدر به در خانهٔ او رفته‌ایم و از او مدد خواسته‌ایم؟ ً
4- اگر گاهی غمگین است به او کمک می‌کنیم و او را ناراحت نمی‌کنیم
اگر کسی را که دوستش دارید را ناراحت و غمگین دیدید تمام تلاشتان را می‌کنید که این احساس منفی را از او دور کنید و یا در زندگی ف عملی که او را ناراحت و غمگین می‌کند را ترک می‌کنید.
در زندگی‌هایمان چه قدر پیش آمده که عملی حرام را ولو اینکه برای خودمان جذاب است اما به عشق مولایمان علی علیه‌السلام ترک کرده‌ایم تا موجب ناراحتی این نازنین عالم را فراهم نکنیم!؟
 
5- از اینکه در کنارش هستیم خوشحالیم و نمی‌خواهیم از کنارش فرار کنیم
اکثر اوقات از اینکه در کنار فردی که دوستش دارید هستید لذت می‌برید و همیشه دوست دارید که نه او شما را ترک کند و نه شما.
تا به حال در زندگی‌تان پیش آمده که تا صحبت از اهل بیت و مولایمان علی علیه‌السلام می‌شود گفته باشیم؛ ای بابا! حوصله شنیدن ندارم والان خسته‌ام اما در همان لحظه حوصلهٔ مهمانی‌های بی فایده و موسیقی‌های حرام و صحبت کردن با افرادی که هیچ منفعت و سودی جز هدر دادن عمر را ندارند را داریم!؟
 
سخن پایانی:
بیایید کمی با خود روراست باشیم و برای زندگی خود حسابی برای آن مولایی که ادعای پروی کردن از مکتب او را داریم باز کنیم. باشد که انشاالله از محبین واقعی آن امام عزیز بوده و موجبات رضایت حضرت را فراهم سازیم.